BLUES MAASTRICHT @ DE KOOMPE, MAASTRICHT

BLUES MAASTRICHT @ DE KOOMPE, MAASTRICHT - 31/05/19

Op vrijdag 31 mei vond de eerste editie van Blues Maastricht plaats. De organisatie had met pech af te rekenen qua programmatie. In de aanloop naar het festival kregen ze 3 afzeggingen te verwerken. O.a. hun grote publiekstrekker Dr Hook moest afzeggen wegens gezondheidsredenen en werd vervangen door Danny Vera. In Maastricht blijken ze er graag vroeg aan te beginnen: om 11u ’s ochtends stond The Electrophonics geprogrammeerd. Wijzelf waren reeds om 10u30 in Maastricht centrum, maar we hebben 75 minuten nodig gehad om parking te vinden. Uiteindelijk vonden we nog een plaatsje in de Mosae Forum parkeergarage en waren we 25 euro kwijt. Iets wat we als Belg niet gewoon zijn.

De tweede band, Voltage, was al bezig toen wij het mooie festivalterrein bereikten. De opstelling bestond uit 2 podiums die 30 meter van elkaar stonden. Zo kon het publiek snel van het ene naar het andere podium verhuizen en volgden de optredens elkaar in ijltempo op. Voltage is in ons land niet bekend, maar in Nederland werd frontman Dave Vermeulen bekend in de tv-wedstrijd The Voice. Hij werd zelfs tweede. We kregen stevige rock’n roll van het viertal, met invloeden uit de southern rock en bluesrock. Na 2 studioalbums is Voltage momenteel bezig met een tour met muziek van Tom Petty & The Heartbrakers, dus mocht er zeker geen nummer van de in oktober 2017 overleden legende ontbreken.

The Cinelli Brothers

Het eerste volledige optreden dat we konden aanschouwen waren The Cinelli Brothers. De jonge band komt uit Londen en heeft een voorliefde voor de klassieke Chicago- en Texasblues. De kern van de band zijn de gebroeders Marco (gitaar en zang) en Allesandro (drums), Italiaanse broers die in Londen verzeild raakten. Tweede gitarist Tom Julian-Jones switchte geregeld naar mondharmonica, wat hun nog meer de Chicago touch gaf. Ze speelde bekende covers zoals ‘Homework’, ‘King Bee’ en zelfs Prince zijn ‘Kiss’. Ook uit hun enige album ‘Baby Please Set Your Alarm’ putten ze enkele nummers. Wij kwamen deze band nog niet tegen in het Belgische club- en festivalcircuit, maar daar mag zeker verandering in komen. Een Britse act die ook in ons land aan een enorme opmars bezig is Catfish. Deze band won de prijs van ‘best live act’ van de British Blues Awards en is nu op veroveringstocht in Europa. De ster van deze formatie is de 24 jarige zanger/gitarist Matt Long. De intensiteit waarmee hij zich inleeft in de song is ongezien. Begin mei verscheen hun 3de album ‘Burning Bridges’, dus dit schijfje liep als rode draad in hun setlist. We onthouden hiervan het prachtige slowbluesje ‘Ghosts’, gezongen door vader Paul Long en het rockende ‘Break Me Down’. Hoogtepunten in elk Catfish optreden blijven ‘Broken Man’ en het 14 minuten lange ‘Make It Rain’.

Georgina Peach

Na deze knappe bluesrock kregen wij als volgende act met CC Jerome en zijn gasten een variatie van stijlen. De 7 koppige band begon met een instrumental en de eerste gast was Georgina Peach. Deze bevallige zangeres, voorzien van luipaard jurkje, heeft een knappe soulstem en in combinatie met 2 saxen klinkt het als heerlijke vintage soulblues. CC Jerome zit in de band van Georgina Peach & the Savoys, dus er kwamen vooral nummers uit hun recent verschenen album aanbod. Zo herkenden we o.a. ‘Palm Of Your Hand’, ‘I’m On my Way’, ‘Honey Hush’ en Etta James’ klassieker ‘I’d Rather Go Blind’. In augustus is deze band te zien in Gevarenwinkel, dus zeker aanduiden in je agenda. Als tweede special guest verscheen Mike Sanchez. Deze flamboyante pianist hoeft weinig introductie bij het bluespubliek. Hij is bekend als frontman van The Big Town Playboys en als pianist bij Bill Wymans Rhythm Kings. Tegenwoordig woont deze Brit in Spanje. Zijn muziek is zeer aanstekelijk en hij startte met een swingende boogie woogie. Mike kent alle pianoklassiekers uit zijn duimpje, dus hij sloeg het publiek KO met ‘Kansas City’, ‘Ready, Willing And Able’ en nummers van Fats Domino en Little Richard. De laatste special guest was Earl Jackson, een bekende Chuck Berry imitator. Helaas waren de setjes van Georgina en Mike uitgelopen en kreeg Earl Jackson slechts tijd voor 2 nummers: ‘Flip Flop & Fly’ en ‘Back In the USA’. Presentatrice Femke Fatale was al op het andere podium de volgende act aan het aankondigen, het publiek bleef echter staan op het andere podium en roepen voor een encore. Uiteindelijk werd Earl Jackson nog een bisnummer gegund.

Douwe Bob

De eerste publiekstrekker voor de bredere massa was Douwe Bob. Deze Amsterdammer was de eerste winnaar van de talentenjacht ‘De beste singer-songwriter van Nederland’. In 2016 mocht hij zelfs Nederland vertegenwoordigen op het Eurosongfestival. Hij was last minute opgetrommeld na het afzeggen van blueszangeres AJ Plug. Dus hij speelde met muzikanten die niet in zijn vaste band zaten. Zijn band bestond uit 2 gitaristen, 2 keyboardspelers, een ritmesectie en Bob die zichzelf op akoestische gitaar begeleidde. Zijn hits ‘Slow Down’, ‘Shine’ en ‘Sweet Sunshine’ werden warm onthaald. Ook Elvis, met ‘That’s All Right, Mama’ en Jerry Lee Lewis (Great Balls Of Fire) werden geëerd. Pure blues kregen we terug te horen met Dany Franchi. Deze 29 jarige Italiaan is aan zijn grote doorbraak in Europa bezig. In maart van dit jaar deed hij zijn eerste Europese tour en nu werkt hij een drukke festivalagenda af. Zijn recente album ‘Problem Child’ werd geproduceerd door Anson Funderburgh en werd in diverse pers lovend onthaald. Hieruit graaide hij vanmiddag ‘Give Me A Sign’, ‘Back To The River’ en de titelsong. Een verrassende versie hoorden wij van Otis Redding’s ‘That’s How Strong My Love Is’. In vergelijking met bluesrockers die wij vandaag horen is Dany de gitarist met de eerder subtiele gitaarsound. Ook zijn Engelse uitspraak is uitstekend te noemen, hier zal zijn vele reizen en spelen in Amerika aan de oorzaak liggen. Dany Franchi gaf ons een zeer aangenaam uurtje luistergenot.

Ian Siegal

Na de frêle Dany was het tijd voor zwaargewicht Stevie Nimmo. Met zijn trio staat Stevie garant voor stevige bluesrock, afgewisseld met knappe ballads. Stevie draait al meer dan 20 jaar mee in de blueswereld. Hij was samen met zijn broer Alan zeer succesvol met The Nimmo Brothers. Alan heeft al enkele jaren zijn project King King. Stevie koos voor een eigen trioformatie. Eind 2017 blesseerde Stevie echter zijn arm tijdens een mountainbike-ongeval en kon hij 15 maanden geen gitaarspelen. Hij trad tijdens die periode nog sporadisch op, enkel als zanger en het gitaarwerk moest hij noodgedrongen overlaten aan een ingehuurde gitarist. Vandaag konden we echter zien dat Stevie helemaal terug was. Wat een power straalde deze knuffelbeer uit. Hoogtepunten in zijn set waren ‘Good Day For The Blues’, ‘The Storm’ en ‘Gambler’s Roll’. Ook Ian Siegal draait al vele jaren mee in de bluesbusiness en is een graag geziene artiest in het club- en festivalcircuit. Vanavond gaf hij in Maastricht een solo/akoestisch optreden. Ian was zeer relax en speelde veel pre-warbluesklassiekers. We zagen hem al zeker 20 keer, dus we zijn vooral benieuwd welke atypische nummers hij in zijn set smokkelde. Deze keer was het Jason Isbell’s ‘Cigarettes And Wine’. Ook Tom Russell’s ‘Gallo Del Cielo’ blijft een geleend toppertje. De manier hoe hij zijn dobro als percussie gebruikte tijdens ‘John The Revelator’ was indrukwekkend.

Waylon

De publiektrekker van dit festival was ongetwijfeld Waylon. Deze Nederlander is in diverse muziekmarkten thuis. Hij kende zijn doorbraak in 2008, toen hij deelnam aan het eerste seizoen van Holland’s Got Talent. Dit leverde hem een platendeal op bij het legendarische Motown-label. Zijn eerste plaat ‘Wicked Way’ was eerder soulgetint, ook al was zijn eerste en huidige liefde countrymuziek. In 2014 werd hij knap tweede op het Eurosongfestival met een duet met Ilse DeLange. Ook in 2018 vertegenwoordigde hij Nederland op dit zelfde festival. Waylon verscheen in een 8-mansbezetting op het podium en opende met ‘Are You Ready For The Country, een nummer van zijn idool Waylon Jennings en waarvan Waylon zijn artiestennaam van ontleende. Waylon heeft een arsenaal aan nummers die allemaal in Nederland succesvol zijn. Echter in België horen wij weinig van deze artiest. Het is de pedal steel speler die zorgt voor de typische countrysound. Waylon week even af van zijn setlist toen hij een toeschouwer zag met een Johnny Cash t-shirt, dus gooide hij een knappe ‘Folsom Prison Blues’ tussen zijn repertoire. ‘Thanks But No Thanks’ was een prachtige afsluiter. Niet elke bluesliefhebbers zal deze countrymuziek gesmaakt hebben, maar ’t minste dat je kan zeggen van Waylon is dat hij een strakke show afleverde en dat hij met zijn tonnen charisma het publiek inpalmde.

Danny Vera

Als voorlaatste act kregen wij met Livin’Blues Xperience terug old school blues geserveerd. En ‘old’ is bij deze band een teken van respect voor frontman Nicko Christiansen. Deze zanger / saxofonist was oprichter van de legendarische band Livin’Blues eind jaren 60 en is nog steeds een podiumbeest. Het repertoire is in al die jaren nog steeds hetzelfde: ‘Mellow Down Easy’, ‘Help Me’, ‘Spoonful’ etc, maar nog steeds energiek en met een flinke shot boogie gebracht. Ook de sax van Nico zorgt voor een unieke sound. Een kippenvelmoment was er met het trage ‘Black Night’. Afsluiter van deze eerste editie was Danny Vera. Het was vandaag een speciale dag voor Danny omdat hij tevens 42 jaar werd. De Nederlander is zeer groot in zijn thuisland en gaat de komende maanden voor de eerste keer in België optreden. Net als Waylon heeft hij een groot charisma, maar Danny zijn muziek is meer roots getint. Ook zijn bezetting bestond uit 8 muzikanten, waarvan 3 blazers die extra cachet aan zijn muziek toevoegden. Danny is zoals zijn reputatie betaamt in een knap kostuum gekleed. Leuke nummers waren ‘Runnin’ With My Boots On’, het met hoofdrol voor blazers voorziene ‘I’ve Been Around en zijn huidige hit ‘Roller Coaster’. Ook hij speelde Cash’s Folsom Prison Blues’. Zijn show was tot in de puntjes afgewerkt.

Moe, maar voldaan zetten wij onze anderhalf uur durende terugweg in. In de auto maakten wij de balans op: het weer was prachtig, lekkere catering en de muziek was zeer gevarieerd. We zijn enorm benieuwd wat de organisatie van Blues Maastricht voor 2020 in petto zal hebben.

Kris Vermeulen

foto © Walter Wouters

meer foto © Walter Wouters